Μια βιωματική περιγραφή του τανγκό στη μεσοπολεμική Ελλάδα (1922-1940) μέσα από τις αφηγήσεις ζωής ηλικιωμένων σε σπίτια φροντίδας

Περίληψη

Ο επαναστατικός ρυθμός του τανγκό –καθώς και η απλότητα των χορευτικών του βημάτων– συνετέλεσαν στην εξάπλωση της δημοτικότητάς του στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου (1922-1940). Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να διερευνήσει τους κοινωνικο-πολιτισμικούς λόγους για τους οποίους το τανγκό έγινε ένας δημοφιλής χορός στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της εποχής αυτής. Πιο συγκεκριμένα, η έρευνα είχε δύο στόχους: να παρουσιάσει μια βιωματική περιγραφή της πρακτικής του τανγκό κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, καθώς και να διερευνήσει τη συναισθηματική εμπειρία της νοσταλγίας που προκλήθηκε από την ακρόαση δημοφιλών ελληνικών τραγουδιών της μεσοπολεμικής περιόδου. Παρά το γεγονός ότι από τη δεκαετία του 1960 το ελληνικό τανγκό ως μορφή μουσικής ή χορευτικής έκφρασης δεν έχει προεξέχουσα θέση στην Ελλάδα, διεξήγαγα μια διετή εθνογραφική μελέτη σε δύο σπίτια φροντίδας ηλικιωμένων εντός και εκτός Αθηνών. Υιοθετώντας μια διαδραστική μουσική προσέγγιση, που ακολουθήθηκε από συζητήσεις με τους κατοίκους στα σπίτια φροντίδας, ήμουν σε θέση να συγκεντρώσω πληροφορίες σχετικά με την πολιτισμική και την κοινωνική σχέση των ανθρώπων αυτών με το τανγκό. Συγκεντρώθηκαν συνολικά 30 αφηγήσεις από τους κατοίκους. Ιστορικά και λογοτεχνικά κείμενα (π.χ. άρθρα του τύπου της εποχής και μουσικά περιοδικά με σχόλια για τις τάσεις της μουσικής και του χορού της εποχής) χρησιμοποιήθηκαν ως δευτερεύουσες αφηγήσεις.