Περνώντας στο Προσκήνιο: Συνεργατικές Προσπάθειες προς τη Μουσική Συμμετοχή

Περίληψη

Αυτό το άρθρο παρουσιάζει τα αποτελέσματα μιας ποιοτικής έρευνας, η οποία είχε σκοπό να καταγράψει την εμπειρία και τις απόψεις των ανθρώπων που υποστήριζαν δεκατέσσερις μαθητές με νοητική αναπηρία (ηλικίας 12-18) κατά την προετοιμασία και διεξαγωγή μιας μουσικής παράστασης που έδωσαν σε συνεργασία με μια επαγγελματική ορχήστρα. Τα αποτελέσματα αναλύθηκαν σε δύο φάσεις. Η πρώτη ανάλυση, που δημοσιεύθηκε αλλού (Rickson 2012), επικεντρώθηκε στις εμπειρίες των υποστηρικτών σχετικά με την οργάνωση και την προετοιμασία για την παράσταση. Οι υποστηρικτές πίστευαν ότι μέσα από την άσκηση και την εκτέλεση ενός ορχηστρικού έργου οι διαφορετικοί μουσικοί είχαν τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν τις στερεότυπες απεικονίσεις για την αναπηρία, να αλλάξουν στάσεις και να προωθήσουν τη συνεχιζόμενη ένταξη των ατόμων με διαφορετικές ικανότητες. Παρ’όλα αυτά, ενώ οι ανταποκρίσεις των μαθητών κατά τη διάρκεια των προπαρασκευαστικών εργαστηρίων περιγράφηκαν ως ενδιαφέρουσες, βαρυσήμαντες και δημιουργικές, φάνηκε να υπάρχει μια γενική αντίληψη ότι οι μαθητές ήταν ευάλωτοι και χρειάζονταν προστασία από ακροατήρια που πιθανόν θα αδυνατούσαν να λειτουργήσουν συμπονετικά. Αυτή η διχοτομία εξετάστηκε μετά τη μουσική παράσταση μέσα από συνεντεύξεις με τους υποστηρικτές και τα μέλη του ακροατηρίου. Τα ευρήματα που παρουσιάζονται εδώ δείχνουν ότι οι αφηγήσεις των ερωτηθέντων εξακολουθούν να εκφράζουν αισθήματα όπως αυτό της αδυναμίας και της «υπέρβασης». Παρ’ όλα αυτά, οι ερωτηθέντες παρέμειναν πεπεισμένοι για την καλλιτεχνική αξία του έργου και πιστεύουν ότι οι μαθητές είχαν τη δυνατότητα να προσελκύσουν ευρύτερα ακροατήρια στις παραστάσεις τους. Ως εκ τούτου, είναι δυνατόν να προκύψουν περαιτέρω ευκαιρίες ώστε, με τη συμμετοχή σε κοινοτικά προγράμματα τεχνών, νέοι άνθρωποι με διανοητικές αναπηρίες να συνεργαστούν με μουσικούς χωρίς αναπηρία.