Βρίσκοντας τον Θεό στο διαισθητικό:Ανακτώντας την πνευματικότητα των θεραπευτών

Περίληψη

Το άρθρο αυτό παρουσιάζει μια σειρά μελετών περίπτωσης που διερευνούν το θέμα της μουσικής και της πνευματικότητας, και προσφέρει ένα θεωρητικό πλαίσιο για την κλινική πρακτική. Στόχος μου είναι να δημιουργήσω μια άμεση σύνδεση μεταξύ της δικής μου (Χριστιανικής) πνευματικότητας και του ρόλου του διαισθητικού στη θεραπευτική διαδικασία, προσκαλώντας τον αναγνώστη να αναπλαισιώσει το άρθρο μέσα από την προσωπική του κοσμοθεώρηση. Πρόσφατη έρευνα έχει επισημάνει τη σχετική έλλειψη δημοσιευμένου υλικού σχετικού με τον ρόλο της πνευματικότητας του θεραπευτή στη θεραπευτική σχέση. Αυτή η έλλειψη μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, κυρίως δε επειδή οι περισσότεροι θεραπευτές λειτουργούν μέσα σε κοσμικά περιβάλλοντα και θεωρητικά πλαίσια, και είναι πιθανό να βιώσουν αντιστάσεις ή ακόμα και την απόρριψη εάν οι προσωπικές πνευματικές τους πεποιθήσεις εκφραστούν ανοιχτά στην πρακτική τους. Με παρόμοιο τρόπο, ο ορισμός της διαίσθησης έχει αποδειχθεί υπεκφεύγων εντός ενός ισχυρού θεωρητικού πλαισίου. Η ίδια η φύση της διαίσθησης (και μάλιστα της πνευματικότητας) δημιουργεί μια τάση απομάκρυνσης από την τεκμηριωμένη πρακτική η οποία χαίρει τόσο μεγάλης εκτίμησης στα περισσότερα θεραπευτικά πεδία. Σε αυτό το άρθρο προτείνω ένα πλαίσιο θεραπευτικής πρακτικής που επιτρέπει στους θεραπευτές να αγκαλιάσουν το σύστημα πνευματικών τους πεποιθήσεων ως βασικό πυρήνα του κλινικού τους έργου. Η συζήτησή μου βασίζεται σε έναν ορισμό της πνευματικότητας που υποδηλώνει την παρουσία ενός εξωτερικού θείου όντος (του Θεού) το οποίο μπορεί να σχετίζεται με τον θεραπευτή και τον πελάτη. Από αυτή τη βάση προτείνω ότι οι στιγμές της διαίσθησης δεν χρειάζεται να θεωρούνται μυστήριες και ανεξήγητες, αλλά επιρροές του θεϊκού.