«Πόσο γυαλί μπορώ να σπάσω πριν με απολύσουν;» Διαπραγμάτευση ηθικά εποικοδομητικής εκπαίδευσης σε ένακατακερματισμένο πολιτικό τοπίο

Περίληψη

Εν μέσω των πολλών πολιτικών διαφωνιών που προκύπτουν μεταξύ των ομάδων συλλογικής ταυτότητας που διεκδικούν χώρο στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα σπουδών, προσφέρουμε σε αυτό το άρθρο ένα θεωρητικό πλαίσιο εντός του οποίου υποστηρίζουμε ότι τα σχολεία βρίσκονται σε μοναδική θέση για να λειτουργούν ως χώροι όπου οι μαθητές μπορούν να διαπραγματευτούν τις ηθικές και δεοντολογικές ταυτότητες της επιλογής τους. Αντλώντας από το έργο της φιλοσόφου της εκπαίδευσης Maxine Greene (1988) και του φιλοσόφου της ηθικής Kwame Anthony Appiah (2005), προτείνουμε ότι: 1) η ανάπτυξη ή το «γίγνεσθαι» της ταυτότητας ενός ατόμου αποτελεί μια ηθική προσπάθεια, 2) η διαπραγμάτευση του χώρου της ταυτότητας τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην κοινωνία γενικότερα είναι μια δεοντολογική προσπάθεια, 3) το να ενεργεί κανείς με βάση τόσο των ηθικών όσο και των δεοντολογικών διαστάσεων της κατασκευής της ταυτότητας απαιτεί από τα άτομα να διαθέτουν μια μορφή κοινωνικά-πλαισιωμένης προσωπικής ελευθερίας, και 4) οι πρακτικές και οι πολιτικές στην εκπαίδευση που ευνοούν ή περιθωριοποιούν άτομα με συγκεκριμένες ταυτότητες πρέπει να αμφισβητούνται και ενδεχομένως να διαταράσσονται. Καθ’ όλη τη διατύπωση αυτού του κεντρικού επιχειρήματος, ενσωματώνουμε συγκεκριμένα παραδείγματα από την ακαδημαϊκή βιβλιογραφία, πρόσφατα γεγονότα της επικαιρότητας στην αμερικανική ειδησεογραφία και πολιτική, καθώς και αυτοεθνογραφικούς αναστοχασμούς. Για να προσαρμόσουμε αυτές τις ιδέες ειδικότερα για τον αναγνώστη που ασχολείται με τη μουσική εκπαίδευση, χρησιμοποιούμε μια ποικιλία πηγών από διεθνή περιοδικά μουσικής εκπαίδευσης που δίνουν έμφαση σε περιβάλλοντα στα οποία οι μαθητές προτρέπονται να εξερευνήσουν και να κατασκευάσουν πτυχές της ταυτότητάς τους μέσω της μουσικής.